Është vërtet kështu? Jo. Duke mos qenë një subjekt aktiv, ajo nuk mund ta ketë këtë fuqi. Jo gjithmonë, të paktën. Nuk është kalimi i thjeshtë i kohës që shëron plagët tona dhe bën që vuajtjet tona të zhduken, shkruan Revista Psikologjia.

Ne jemi agjentët aktivë që duhet të punojmë me kalimin e kohës. Nuk është vetë kalimi i kohës që na bën të ndihemi më mirë, por janë aktivitetet tona, qëndrimi ynë gjatë asaj periudhe kohore që na çojnë drejt mirëqenies, transmeton lajmi.net.

Me siguri, në atë moment, kishte përvoja, vetëdije, veprime, vendime (madje edhe të pavetëdijshme) që na çuan drejt ndryshimit.

Por tani le të kalojmë te plagët që nuk shërohen vetvetiu.

Ju zgjoheni me një dhimbje të njohur në zemrën tuaj. Ju nuk e mbani mend kur ishte hera e fundit që nuk e keni ndjerë atë dhimbje. Edhe nëse e harroni ndonjëherë për momente të shkurtra, ajo kthehet pak më vonë: një kujtesë agonuese se gjithçka ka ndryshuar që nga ajo kohë dhe ju keni ndjesinë se asgjë nuk mund të jetë kurrë si më parë.

Premtime boshe dhe optimizëm i pakuptimtë

Plagët që nuk shërohen me kalimin e kohës diskutohen rrallë: jo gjithmonë flitet hapur, por shpesh mohohen. Këto plagë shpesh jetojnë në hije, ose ballafaqohen me klishe të trishtuara dhe boshe.

“Gjithçka ndodh për një arsye.”
“Shikoni anën e mirë të gjërave”.
“Nesër do të jetë një ditë më e mirë”.

Këto fjali boshe shërbejnë vetëm për të përkeqësuar dëshpërimin e atyre që vuajnë, duke e banalizuar atë dhe duke mos njohur dhimbjen e tyre. Jo të gjitha plagët shërohen lehtë, as me kalimin e thjeshtë të ditëve.

Realiteti është ky: disa plagë do të jenë gjithmonë pjesë e juaja. Ndoshta ato do të bëhen plagë, herë të tjera ato do të kthehen në një boshllëk me të cilin do të mësoni të jetoni pasi ta keni pranuar me mundim atë. Dhe ndërsa ato nuk kanë pse t’ju përcaktojnë, ato janë një kujtesë e përditshme e sfidave të paparashikuara që jeta ju ka vendosur në rrugën tuaj.

Vdekja e një personi shumë të dashur për ju
Humbja e një bashkëshorti, një prindi, një fëmije ose një miku të dashur është sigurisht një nga dhimbjet më të thella që mund të përjetohen. Kur njerëzit që ju doni largohen nga kjo jetë, gjithçka ndalet, gjithçka bëhet e mbytur, pezullohet në një mënyrë joreale. Çdo ditë, veçanërisht menjëherë pas humbjes, keni impulsin për ta thirrur atë person, për të biseduar me të ose dëshironi të ndani diçka me të dhe më pas të kujtoni se ai nuk është më atje (jo fizikisht, të paktën) duke lënë një boshllëk në zemrën tuaj që ka shumë të ngjarë të mos mbushet kurrë ose të “zëvendësohet”. Ju thjesht do të mësoni të jetoni me të.

Një varësi
Varësia është një sëmundje veçanërisht mizore sepse personi që ju doni është ende atje, por ata nuk janë më vetë: ju nuk mund t’i njihni ata. Përveç kësaj, të varurit shpesh nuk pranojnë ndihmë nga njerëzit që i duan ata. Ndonjëherë ato mund të rikthehen përsëri dhe përsëri. Të shohësh dikë që dashuron të bie në varësi është një plagë vërtet zemërthyese.

Një sëmundje e rëndë ose një sëmundje kronike
Kur mjeku ju tregon për sëmundjen tuaj, nuk mund ta besoni. “Nuk është e mundur”, mendoni ju. Nuk ka rëndësi se sa herë përfundon duke pyetur veten: “Pse? Pse mua?”. Ju nuk do të jeni në gjendje të gjeni një përgjigje. Ju përpiqeni të jetoni jetën tuaj duke luftuar me frikën se gjendja juaj do të përkeqësohet. Për herë të parë, ju e kuptoni që jeta nuk është e përjetshme.

Një tradhti
Një tradhti nga një i dashur mund të shkaktojë vuajtje shumë të thella. E keni të vështirë t’i besoni të tjerëve dhe t’i largoni sepse nuk doni të lëndoheni më. Ju mund të zgjidhni të izoloni veten, të ndërtoni një mburojë ose të largoheni nga bota, duke bindur veten se jeni më mirë vetëm. Tradhtia, në përgjithësi, nuk vë në dyshim vetëm të tjerët, kjo ju bën të dyshoni në veten tuaj.

Një dëmtim i përhershëm
Ju duhet të mësoni sesi të lëvizni në botë. Aktivitetet e përditshme që dikur ishin të thjeshta, tani kërkojnë shumë përpjekje. Njerëzit ju shikojnë me trishtim ose keqardhje, gjë që ju bën të ndiheni të vegjël dhe patetik. Ju dëshironi që dhimbja juaj të zhduket, por duhet të jetoni me të.

Trauma
Trauma lë një gjurmë të qëndrueshme që mund të ndryshojë rrjedhën e jetës tuaj. Mund të ndërhyjë në aftësinë tuaj për t’u ndjerë të sigurt, për t’u besuar të tjerëve ose për të lëvizur nëpër botë pa frikë. Koha dhe hapësira ndalojnë dhe ju e gjeni veten të bllokuar në sensin e terrorit që ndodhi kur ndodhi ngjarja traumatike. Ky terror mund të jetojë tek ju në heshtje ose t’ju mbingarkojë në çdo moment. /Lajmi.net/