Qindra fotografë zbritën në Mosul dhe në rrethinat e saj përmes pothuajse nëntë muajve të luftës tokësore. Për ditë ose javë në një kohë, meqë forcat irakiane ndihmuan nga një fushatë ajrore e koalicionit të udhëhequr nga SH.B.A. nxitën drejt qytetit dhe më pas u futën në zemrën e tyre të errët, ata hodhën ushtarët për të kapur një nivel të luftës urbane që zyrtarët e SHBA thanë nuk ishin parë Që nga Lufta e Dytë Botërore.

Për ta kuptuar këtë realitet, TIME kërkoi nga një numër fotografësh të zgjedhin një imazh nga arkivi i tyre që veçanërisht i preku ata, dhe pastaj të shkruante për domethënien e saj. Fjalët e tyre janë redaktuar lehtësisht për qartësi dhe shkurtësi.

Ata u takuan me civilë të të gjitha moshave: fizikisht të gjithë ose të gremuar ose të mbështjellur për varre në liri, të gëzuar në çlirim ose të heshtur nga ajo që kishin marrë sytë e tyre.
Në ditët që Iraku deklaroi fitore në Mosul më 10 korrik, edhe pse luftimet vazhdonin në xhepat e qytetit, diskutimi u zhvillua në drejtim të rindërtimit. Një vlerësim satelitor i U.S. në pjesën e dendur të Qytetit të Vjetër ofroi një ndjenjë të shkallës: 5,536 ndërtesa të dëmtuara ose të shkatërruara, 37% më shumë se në një vlerësim të ngjashëm dy javë më parë.

Por, para se këto shtëpi dhe biznese të riparohen ose të rrafshohen për të bërë vend për të reja, para se rrugët e kthyera nga sulmet ajrore të jenë të fiksuara dhe municionet e pashpërthyera të hiqen – para se qyteti të mund të zërë humnerë si një qytet – duhet të ketë reflektim mbi humbjen njerëzore Në Mosul. Këto imazhe ofrojnë një fillim.
Ishte dita ime e katërt e ngulitur me trupat e ushtrisë irakiane në lagjen al-Zanjili të Mosulit perëndimor. Në mëngjes, ushtarët u përpoqën të përparonin pa sukses, pasi militantët e Shtetit Islamik qëndruan të rezistuar shumë. Në një moment, ndoshta të inkurajuar nga prania e ushtarëve, disa civilë vendosën të largoheshin nga shtëpitë e tyre dhe filluan të ecnin në një rrugë mes rrënojave.

Militantët hapën zjarr, por ushtarët qëlluan përsëri për të mbrojtur civilët. Atje e pashë këtë grua që mbante një fëmijë të rraskapitur. Ajo u kthye në drejtim të asaj ku erdhi ajo, ku po vinin plumbat dhe u shfaqën të frikësuar. Kur e pashë sërish foton, ndjeva se po i jepte një vështrim të fundit shtëpisë së saj, rrugës së saj të njohur, përpara se të bëhej një nga të zhvendosurit.
Koha ime në Mosul ishte jashtëzakonisht e shkurtër. Unë kurrë nuk e kam bërë atë në kufijtë e qytetit, sepse pesë ditë në shtytje dhe në ditën e parë, Forcat e Posaçme Operacionale të Irakut nisën ofensivën e tyre, në Bartella, që ndodhen në lindjen e Mosulit – unë u plagos lehtë nga një bombë vetëvrasëse. Kam marrë këto dy muaj e gjysmë për të pushuar dhe për t’u shëruar.

Fotot që kanë qëndruar me mua janë ato ku mund të merrni një ide për dhunën ekstreme të vendit dhe frikën e asaj dite të parë kur forcat e Irakut filluan shtytjen e tyre. Ne ishim të shqetësuar me bomba vetëvrasëse. Konvoji në të cilin ndodhesha u godit nga katër vetë në pesë ose gjashtë orët e para, duke përfshirë atë që më plagosi në fund.

Këto ishin rrëfimet e disa nga gazetarëve që ishin në Irak. /Lajmi.net/