Aq egër dhe pa pardon u sulmova pse aderova në një parti. Ashtu egër si asnjë njeri tjetër që më parë apo më pas braktisi mediat dhe u strehua në politikë. Shumica absolute e atyre hipokritëve sot jetojnë nga mëditjet e parlamentit pa bërë asgjë mbi këtë tokë ose duke jetuar si pashenj nga renditat e tenderëve ose të atillë që ushqejnë fëmijët me paratë e atyre që s’dinë t’u shkruajnë vetë biografitë e tyre.

E bënë se isha femër; se isha e pavarur; se hyra në një parti që është konkurrencë e sekteve të tyre? S’ka rëndësi. E bënë në po atë mënyrë siç i vrasin me gurrë gratë dhe i mbysin disa vendeve të mjera të këtij globi. Çka u frikuan aq shumë? Se unë do ta humbi perspektivën që e kisha ndërtuar mbi 17 vjet si këshilltare politike?

Cilado ishin motivet atentati i tyre nuk ndezi. As akuzat falë megjithatë miqve të shumtë mi, të cilëve iu përulem për përkrahjen. Unë nuk u bëra as ministre as drejtore dhe asgjë – kontributi im është i njëjti ky në politikë si ai në media. Ajo kam mbetur si përherë Arbana Xharra – e pakompromis në respektimin e parimeve dhe ideve të mia.

Ku jemi sot? Unë sërish edhe në gazetari. Për çdo javë publikoj në dhjetëra media mbarë globit dhe në dhjetëra gjuhë, nga këtu, nga New York-u. Dhe vetëm fillimi është. Ku janë ata që aq rëndë më linçuan atëherë: po në atë gropë të mendësisë mesjetare të tyre, po të njëjtë, si zhvatës ordinerë të shoqërisë civile, agjencive të huaja që subvencionojnë gjepurat e tyre infantile për të kap sa më shumë liri të kosovarëve, nëpër media të nënshtruar si rob që di të thotë vetëm atë që ia dikton shefi apo shefja dhe hiçmëshumë.

Kjo histori e imja, ky përkujtim i imi ndoshta i mëson shpirtzinjtë se shpifjet e tyre mund t’ia hapin gropën dikujt – si ata mua – por të fitojnë ndaj të drejtëve jo ngase gropë, brenda, janë vetë.

Shpresoj që vitin tjetër mos ta përkujtoj më këtë shembje të aq shumë gjoja-karaktereve, të cilat dikur madje i konsideroja te jenë njerëz.