Shkruan: Shpend Ahmeti

Besoja se duhet gjuajtur me vezë ata që takoheshin edhe pse nuk isha dakord me sulmin!

Besoja se privatizimi në formën e bërë duhej ndalur!

Besoja se të gjithë po vjedhnin se dhe duhet ndalur me çdo kusht!

Edhe pse shkoja në lojë të Kosovës besoja se edhe aktivistët kanë të drejtë të më kqyrin me dyshime sepse ata e donin vetëm një kombëtare – atë të vërtetën shqiptare. Shkoja me ndjenjë faji!

Edhe pse dëshiroja të gjithë të shkomim në paradë për barazi, pranoja të isha i vetëm i deleguar sepse besoja se duhet të fitojmë njëherë dhe pastaj nga qeveria do luftonim për barazi!

Besoja se duhej të ndërprenim mbledhjet e

Kuvendit me çdo kusht për të shpëtuar tokë!

Besoja se nuk do kishte xhipa e bodigarda më!

Besoja se në -15 duhet qëndruar në kufi dhe netë në burg vetëm për të ndaluar mallrat serbe!

Bëhesha edhe nacionalist duke besuar se ditë më të mira për Kosovën po vijnë!

Kam bërë kompromise me parimet e mia bazë sepse isha pjesë e një grupi të drejtë që e kishte përnime dhe kur shumica ishte për – mbase unë e kisha gabim për ca çështje!

Besoja se të gjithë jemi të barabartë!

Edhe pse isha dhe edhe sot jam i majtë dhe

doja dhe dua barazi,

barazi te grave me burrat,

barazi të grupeve të margjinalizuara me shumicën, barazi për LGBTQI

barazi për çdo njeri,

doja dhe dua mirëqenie për të gjithë,

që shteti ti mbron të varfërit,

që shteti të zhvillohet,

që fqinjët tanë të jenë mirë,

që korrupcioni të luftohet,

që hajnia të ndalet

prapë isha në dyshim mos kisha gabuar dikund.

Mbase edhe po!

Por tash jam në dilemë cili ka qenë gabimi!