Mosmarrëveshja e vazhdueshme ndërmjet Kosovës dhe Serbisë mbetet një çështje kyçe gjeopolitike për BE-në. Ashtu si në Ukrainë, aftësia e Brukselit për të prodhuar rezultate të prekshme do të vendosë nëse ai mund të operojë në mënyrë efektive në fqinjët e tij në të ardhmen.

BE-ja emëroi së fundmi të dërguarin e saj të ri të posaçëm për dialogun Beograd-Prishtinë, Peter Sorensen, duke pasuar Miroslav Lajçak. Detyra e tij do të jetë e dyfishtë: të çojë përpara procesin e Dialogut dhe të rindërtojë rolin e BE-së si një ndërmjetës i besueshëm.

Në një shkrim të dy autorëve, New Eastern Europe shkruan për sfidat e Sorensen me ruajtjen e lidershipit të BE-së në këtë proces në raport me Administratën Trump.

Ky medium shkruan se Sorensen duhet të ketë gjithashtu një plan emergjence për administratën e re amerikane, e cila mund të ndryshojë papritur qasjen e saj në negociata. Në vitin 2020, i dërguari presidencial i SHBA-së, Richard Grenell, nisi një dialog paralel me Kosovën dhe Serbinë. Rezultati ishte Marrëveshja e Uashingtonit për normalizimin e marrëdhënieve ekonomike të bëra jashtë fushëveprimit të dialogut të lehtësuar nga BE. Një skenar i ngjashëm mund të shpaloset përsëri dhe Sørensen duhet të jetë i përgatitur për të orientuar drejt ndërprerjeve të mundshme duke ruajtur udhëheqjen e BE-së në proces.

Dialogu Beograd-Prishtinë i ndërmjetësuar nga BE-ja filloi në vitin 2011 me qëllim të normalizimit të marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Që atëherë, ka pasur periudha si të afrimit, ashtu edhe të tensionit të shtuar, me Marrëveshjen e Brukselit në 2013 dhe Marrëveshjen e Ohrit në 2023 të parë si hapa madhorë drejt normalizimit të marrëdhënieve. Megjithatë, të dyja palët në masë të madhe kanë dështuar në zbatimin e masave të nevojshme të dakorduara, duke e lënë dialogun pa një zgjidhje përfundimtare. Si rezultat, tensionet mes të dyja palëve kanë vazhduar.