Shumë figura të rëndësishme të skenës politike dhe mediale në SHBA kishin filluar të kërkonin për vendin e tyre, një lider si ai i Rusisë.

“Putin është udhëheqësi që i duhet një vendi”, është shprehur Rudy Giuliani, ish kryetar i bashkisë së New Yorkut.

“Putin është ai që mund arinjtë dhe që gjen naftën në tokë, ndërsa ky i yni, Obama, nuk di të bëjë gjë tjetër veçse të veshë jeans-e femrash, të mendohet një mijë herë para se të vendosë e të mbajë fjalime”, ia bënte Sarah Palin.

Ndërsa Mike Rogers, kreu i komisionit parlamentar mbi shërbimet sekrete, ka qenë i idesë se Putini është duke luajtur shah, ndërsa Obama është duke luajtur me cingla (në fakt, shprehja e tij është: playing marbles). E kështu me radhë.

Afërmendsh, kanë qenë të pakënaqur prej faktit që Obama është mjaftuar me sanksione ekonomike në ballafaqimin me Rusinë e Putinit.

Tani gjërat kanë ndryshuar. Ndryshimi i çmimit të naftës e të gazit në tregun global, sanksionet e imponuara prej perëndimit, e një numër faktorësh të tjerë, kanë bërë që ekonomia ruse të dobësohet.

Dhe Putini tani shihet ndryshe. Analisti i New York Times-it Thomas L. Friedman e quante dje një “horr paranojak”, është në vështirësi.

Tok me të, janë në vështirësi edhe amerikanët që një copë herë besuan se ai ish një dhuratë e providencës për Rusinë.