Në tryeza pas darke, në biseda konfidenciale, ai merrte pozën e një artisti ëndërimtar dhe shpalose përpara dëgjuesve “Shqipërinë fantastike” që kishte në mendje: Një vend që do të bëhej pikë referimi për artistët avangardë, një vend ku mund të eksperimentoheshin rymat më tendencë të kohës, ku do të ekspozoheshin veprat më të çuditshme të botës.

Ai i fliste bashkëbiseduesve gjatë dhe me një zë ëndërrimtar, që i ndërthurur me sëmundjen e tij të pashërueshme për të tërhequr vëmendjen, me çdo çmim, mund  ti bënte ata të imagjinonin, një atdhe tjetër, epiqëndër kulturore të një bote që kish hyrë në shekullin e ri.

Nënteksti qe i qartë. Vendit i duhej një kryeministër artist, një njeri që do i shëronte plagët çerekshekullore jo vetëm me rritje ekonomike, por edhe me penel, jo vetëm me shtim investimesh por edhe me ripërtëritje shpirtërore, jo vetëm polici, por edhe me art.

Ky atdhe i ri nuk do të qe më vendi që bota e njihte për vrasjet politike, shernajën e pafundme, drogën, prostitucionin dhe krimin, por një atelie gjigande drejt së cilës mediat perendimore do të kthenin sytë, ashtu sikurse kishin bërë dikur me bojatisjen shumëngjyrëshe të fasadave të rrënuara të Tiranës.

Nuk e di pse mu kujtua ku zhgënjim i fundëm nga ëndrra e “Rilindjes” kur pashë e ripashë me dhjetra herë, atë videon e Edi Ramës që i fton socialistët e rij të Kavajës të anëtarësohen në partinë e tij, duke thirrur në skenë Elvis Roshin (Video qe nuk duhet humbur shiko poshte).

Nuk e di pse mu kujtuan ato fjalë tek e kqyrja të bënte një humor kaps, nëse njeriu që kishte në krah quhej Elvis apo Ervin.

Nuk e di pse bëra nja asocacion neveritës kur e shihja që të përbetohej me sarkazëm se kavajsi i tij, nuk prekej nga ligji i sapomiratuar i dekriminalizimit.

Po, kishte diçka të përbashkët në këto dy histori.

Kishte një aftësi të dallueshme aktrimi. Por ajo nuk ngjante pak me ëndrrën ndjellëse të kandidatit të dikurshëm për kryeministër. Ajo vizatonte më tepër profilin e një kllouni të dalë boje.

Sepse me aftësinë e një kllouni Edi Rama po mundohet ti përballojë të gjitha njollat e zeza të qeverisjes së tij.

Kështu ka vepruar edhe kur Mark Frroku dhe Armando Prenga përfunduan në burg edhe kur Arben Ndoka iku nga parlamenti, me siguri kështu do të sillet edhe kur të dalin emrat e kriminelëve të tij të rij.

Sepse kështu është sjellë gjithmonë.

Edhe teksa parodizon ata katundarë me mjerimin e të cilëve tallet live në TV, teksa u dorëzon çertifikatat e legalizimeve.

Edhe teksa flet me ironi për votat e munguara të atyre aktivistëve që duan të ruajnë ato pak lulishte që po gllabërohen nga klientët e tij.

Edhe teksa i quan si gjuetarë mushkonjash ata që denoncojnë avionët e drogës që ulen në bregdetin shqiptar.

Edhe teksa ironizon mëmësinë e gazetareve që i bëjnë pyetjet e duhura të cilave ai nuk i përgjigjet dot.

Dhe kjo histori përsëritet.

Sepse me sa duket Edi Rama ka vendosur ta qeverisë Shqipërinë, si një klloun që jep shfaqe live në TV.

Po ndërkohë skandalet vazhdojnë të ndodhin.

Trafikantët e drogës largohen në drejtim të paditur.

Policia fsheh gjurmët e aleatëve politikë të shumëkërkuar në perëndim.

Gazetarët e huaj kanë filluar të shtojnë reportazhet dhe investigimet për trafikun e armëve dhe të drogës.

E kur ndonjëri prej tyre tenton ta pyesë për atë që po ndodh, kryeministri nervozohet dhe skërmit dhëmbët.

Sepse hendeku mes asaj që propogandoi dhe asaj prodhoi është katastrofik.

Shqipëria fantastike që kërkonte të shiste si vitrinë, sot është vendi i krimit, hashashit dhe bandave që po mbysin faqet e shtypit perendimor.

Rilindja e ëndrrave u shndërrua shumë shpejt në ripërsëritjen e batakut. Aq as dhe vetë Rama nuk mund ta përballojë këtë zhgënjim.

Ndoshta prandaj, nga mosballafaqimi me këtë dështim ai ka vendosur të sillet si klloun. Ashtu si tek ajo videoja me të dashurin e tij kavajas, që gjithkush duhet ta rishikojë dhe njëherë. (lapsi.al)