Shkruan: Blendi Fevziu

Mund të jesh njeri i mirë apo problematik, i zgjuar apo modest, i pasur apo i varfër, i majtë apo i djathtë, mund të duash Ramën apo Bashën, mund të jesh fans i Berishës apo i Metës, mund të kesh një familje të madhe apo të jesh fillikat në këtë botë, ajo troket njësoj tek të gjithë. Ashtu siç trokiti dje në derën e Andrea Stefanit, për ta marrë me vete në mbretërinë e saj. Shumë vite më parë, kur shkruante romanin “Për kë bien Këmbënat”, Ernest Heminguej e nisi atë me një citim të poetit anglez të shekullit të XVII Xhon Donne, i cili pak a shumë thoshte: “Kur këmbana e kishës bie për të njoftuar një vdekje, mos pyet kurrë për kë ra ajo. Ajo bie edhe për ty. Sepse kur një njeri ikën, të kujton që është edhe rradha jote”. M’u kujtua ky citim i hershën ndërsa lexoja me dhimbje një pjesë të komenteve nën njoftimin tonë për vdekjen e parakohshme të Stefanit, nga një sëmundje e pashërueshme që ai nuk e mundi dot. Kam ngelur i befasuar nga cinizmi dhe mllefi që shoqëronte një pjesë të komenteve.

Ashtu siç më ngjallnin një shije të keqe ekzaltimet pozitive që njerëzit i lëshojnë pa kontroll vetëm kur nuk je më. Andrea Stefani ishte njeri publik. Ai ishte një komentator shumë i pranishëm në ekran. Si gjithë njerëzit e angazhuar me media dhe politikë ai ndante emocione kontradiktore. Kishte njerëz që e donin dhe të tjerë që nuk e pelqenin. Kishte njerëz që ekzaltoheshin, por edhe që prekeshin nga analizat e tij. Kjo botë e tillë është, asnjëherë uniforme dhe asnjëherë e kënaqshme për të gjithë. Dhe funksionon pikërisht si e tillë. Stefani nuk e fshehu kurrë se ishte një mbështetës i së majtës; ai mbeti një kritik i palëkundur i Sali Berishës si një njeri politik.

Por njëkohësisht ai kishte një zë indipendent. Më 2008 doli hapur kundër së majtës për ndryshimin e kushtetutës, ndërsa në 2014 bëri një betejë publike kundër portreteve te diktatorit Hoxha që shfaqeshin në mitingjet e mazhorancës së majtë. Më parë, në mes të viteve ’90 – të, ishte një kundërshtar i hapur i piramidave siç kishte qenë në vitet 2004 – 2005 një kundërshtar i korrupsionit në vend. Përtej gjithë kritikave, besoj se ai i qëndroi bindjeve të tij edhe për 25 vjet mbeti gjithnjë një gazetar, pa u angazhuar direkt në politikë. Ai nuk veproi kurrë me asgjë më shumë se sa me fjalën dhe fjala nuk gjykohet asnjëherë përtej forcës së saj. Mund ta doje ose jo Andrea Stefanin, mund të ishe solidar me bindjet dhe analizat e tij, ose jo, por kjo nuk justifikon kurrë asnjë lloj mllefi publik kur tjetri nuk jeton më.

Të jesh me njërën apo tjetrën palë në politikë, të jesh i angazhuar apo jo, është pjesë e kësaj bote. Në atë botën tjetër, kjo s’ka asnjë vlerë. Vdekja nuk bën dallim, as kur të merr të ri; as kur të merr atëherë kur beson se je më i fortë se kurrë. Vdekja s’ka ngjyrë dhe as tesër partie, ndaj përpara saj jemi të gjithë njësoj. Respektojeni atë, sepse këmbana që po bie sot për Andrean, do bjerë për secilin prej jush siç thoshte Heminguej. Andrea Stefani iku nga kjo botë, me siguri ashtu siç kishte dashur të ikte. Me bindjet dhe qëndrimet e tij. Mbështetës apo kundërshtar, ai ishte një zë origjinal, një zë që do t’ju mungojë të gjithëve, jo vetëm mbështetësve, por padyshim edhe kundërshtarëve të tij. Ndaj e vetmja gjë që mund t’i themi, është ajo që i urohet çdo njeriu që niset për në atë botë ku do shkojmë të gjithë një ditë: u prehsh në paqe o mik! /opinion.al/