Babai i saj i mësoi shumë gjëra të saj, por një mësim në veçanti qëndroi me të për gjithë jetën e saj: gjithmonë ndihmojnë nevojtarët.

Kur Irena ishte vetëm shtatë vjeç, babai i saj vdiq nga tifoja. Por vitet që ajo kaloi me të do të vinin dhe të kishin një ndikim të madh në të.

Kur ajo u rrit, Irena ndoqi gjurmët e babait të saj, i cili ishte mjek dhe u bë një infermiere.

Dhe më vonë u punësua si punëtore sociale në Departamentin e Mirëqenies Sociale të Varshavës, ku ajo ndihmoi shpërndarjen e ushqimit dhe veshmbathjes për familjet në nevojë, transmeton lajmi.net.

Në atë kohë, hebrenjtë që jetonin në shumë pjesë të Evropës po përndiqeshin. Por edhe pse Irena ishte një katolike e devotshme, ajo nuk pranoi të jepte paragjykime. Ajo ndihmoi disa familje hebreje.

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, nazistët krijuan Ghetto të Varshavës për familjet hebreje interne.

Ishte geto më e madh hebre e themeluar nga nazistët, dhe në kulmin e saj, rreth 400,000 hebrenj u burgosën brenda mureve të tij.

Jeta në geto u karakterizua nga mbipopullimi, uria, paqëndrueshmëria dhe sëmundja.

Irena, e cila ishte e shqetësuar me kushtet e tmerrshme të jetesës dhe vendosi të përfshihej.

Ajo u bashkua me Zegotën, një organizatë nëntokësore të rezistencës në Poloninë e pushtuar nga Gjermania, e cila punoi për të shpëtuar hebrenjtë. Irena e kuptoi se ajo duhej të bënte diçka – edhe nëse kjo do të thoshte të rrezikonte jetën e saj.

Së bashku me kolegët e saj, Irena filloi fshehurazi duke ndihmuar fëmijët hebrenj të shpëtojnë nga geto.

Irena vizitoi shumë shtëpi dhe familje çifute, por shumë nëna refuzuan t’i dorëzonin fëmijët e tyre tek një i huaj, edhe nëse ai i huaj ishte me qëllime të mira dhe kishte një plan për të liruar fëmijët e tyre. Por qëndrimi nënkuptonte vdekjen e sigurt, ose duke u vrarë brenda mureve të tij ose duke u dëbuar në kampet e përqendrimit.

Që nga mbikëqyrja naziste e geto ishte e gjerë, Irena u detyrua të gjejë mënyra krijuese për t’i fshehur fëmijët dhe për t’i kontrabanduar ata.

Një metodë ishte të pretendonte se fëmijët ishin të sëmurë rëndë dhe t’i çonin në spitale jashtë getos. Por, ndërsa mbikqyrja u rrit, Irena duhej t’i fshehte fëmijët në valixhe, qese mbeturinash dhe madje edhe arkivole.

Një shpëtim përfshinte një fëmijë të quajtur Eluzina. Irena e fshehu në një kuti prej druri që duhej të përmbante tulla.

Vajza, vetëm pesë muajshe, u soll në siguri. E vetmja gjë që kishte me të ishte një lugë e vogël argjendi që nëna e saj kishte fshehur në rrobat e saj.

Më shumë se 2,500 fëmijë u shpëtuan në këtë mënyrë. Irena mbajti një regjistër të të gjithë fëmijëve që ajo solli në siguri dhe lista ishte fshehur në kanaqe në kopshtin e një fqinji.

Plani i Irenës shkoi krejtësisht mirë deri në një ditë. Nazistët zbuluan atë që po bënte dhe e arrestuan atë.

Irena u dërgua në burg, ku u torturua dhe i kishte thyer të dy krahët. Por, pavarësisht dhimbjes dhe torturës, ajo nuk pranoi të jepte ndonjë informacion për fëmijët apo familjet e tyre.

Përfundimisht, nazistët e dënuan atë me vdekje. Por fati kishte plane të tjera për Irena.

Disa ndihmëtarë të Irenës arritën të marrin ryshfet nga një ushtar në burg në mënyrë që të mund të ikte.

Prej asaj dite – deri në vdekjen e saj shumë vite më vonë – Irena jetoi nën një identitet të rremë. Por ajo kurrë nuk ndaloi të ndihmonte të tjerët.

“Urrejtja ime ndaj pushtuesve gjermanë ishte më e fortë se frika ime. Përveç kësaj, babai im më kishte mësuar se nëse sheh një njeri që po mbytet, duhet të përpiqesh ta shpëtosh edhe nëse nuk mund të notosh. Në atë kohë, ishte Polonia që u mbyt, “tha Irena në një intervistë me gazetën suedeze” Sydsvenskan “.

Kur përfundoi lufta, Irena dorëzoi të dhënat e të gjithë fëmijëve që ajo i shpëtoi një organizate shpëtimi që ndihmoi në ribashkimin e familjeve hebreje.

Më vonë në jetë, Irena u martua dhe kishte tre fëmijë. Ajo jetoi një jetë të lumtur, duke ditur se ajo kishte bërë gjënë e duhur.

“Arsyeja pse shpëtova fëmijët ishte për shkak të mënyrës sesi u rrit. Unë u solla për të besuar se një person duhet të shpëtohet kur mbyten, pavarësisht nga feja dhe kombësia, “thotë Irena.

Pasi ka punuar kaq shumë për të ndihmuar të tjerët gjatë gjithë jetës së saj, Irena vdiq në moshën 98 vjeçare.

Në shumë mënyra, ajo ishte një hero i harruar dhe pak njerëz e dinin për punën e saj të mahnitshme.

Në vitin 1964, Irena Sendler mori titullin nderi izraelit të “Drejtësisë Polake midis Kombeve”, dhe në vitin 1997 ajo u propozua për Çmimin Nobel të Paqes.

Çmimi, megjithatë, shkoi në aktivistin e mjedisit dhe ish nënkryetarin e Shteteve të Bashkuara, Al Gore.

“Unë nuk e bëra atë vetëm. Ne ishim rreth 20 deri 25 vetë, “shpjegoi ajo.

Megjithatë, disa njerëz nuk e kanë harruar kurrë kontributin e saj.

“Tani dy fëmijët dhe nipërit e atyre që kam shpëtuar vijnë dhe më shohin,” tha Irena në intervistë. /Lajmi.net/