Varfëria dhe uria janë sigurisht të tmerrshme, por, për mua, keqtrajtimi dhe abuzimi janë më e keqja absolute.

Shumë shpesh dëgjon tregime për fëmijët që trajtohen në mënyrë të egër – në shumë raste prindërit e tyre janë vetë abuzuesit.

Në një raport tronditës të prodhuar nga Ministria e Zhvillimit të Grave dhe Fëmijëve në vitin 2007, 69% e fëmijëve që morën pjesë në një studim në Indi ishin nënshtruar abuzimit të një forme apo një tjetër, transmeton lajmi.net. Nga kjo 69%, 54.68 ishin djem, dhe në 88.6% të rasteve ishin prindërit e fëmijës që ishin autorë.

53% e fëmijëve të përfshirë në studim i është nënshtruar një forme sulmesh seksuale. Përsëri, më shumë se gjysma e fëmijëve ishin djem.

Kur u botuan gjetjet e raportit, qeveria indiane e dinte se ata nuk kishin zgjidhje tjetër përveçse të ndërmarrin veprime drastike për të zgjidhur problemin. U fut shkurtimisht një ligj i ri – një që hyri në fuqi në vitin 2012 – me emrin  Mbrojtja e Fëmijëve nga Akti Seksual.  Mjerisht, pavarësisht nga qëllimet e saj të forta, ligji nuk ka pasur efektin e dëshiruar.

Në 20 shkurt, autoritetet indiane gjetë një djalë të ri, Abhishek, i bër grumbull në rëre.

Ai ishte në gjendje të tmerrshme, pasi ishte rrahur dhe i uritur.

I abuzuar nga babai i tij

Dëshmitarët konfirmuan se babai i Abhishekut, Mukhtar, vinte rregullisht në shtëpi i dehur dhe vazhdonte të rrihte e të torturojë djalin e tij. Kur u gjet Abhisheku, u përcaktua se nuk kishte ngrënë për shtatë ditë.

Megjithëse kishte shumë njerëz të vetëdijshëm për gjendjen e djalit, askush nuk ishte i përgatitur të përfshihej. Vetëm kur Abhishek ishte afër vdekjes, vendosi dikush që ata duhet të kontaktojnë autoritetet.

Probleme të vazhdueshme

Natyrisht, incidenti i Abhishekut është i tmerrshëm, por nuk është shumë i izoluar. Mund të kujtojmë një rast të famshëm, që nga viti 2014, ku një vajzë gjashtëvjeçare u dhunua dhunshëm në një shkollë. Ky krim ndezi një debat të madh mbi përpjekjet e vazhdueshme me të cilat ballafaqohen fëmijët në zona të caktuara të botës.

Një raport nga Human Rights Watch dëshmoi për faktin se, fatkeqësisht, ka një përqindje të lartë të rasteve në lidhje me dhunën dhe abuzimin në shtëpi që nuk raportohen.

Siç ndodh shpesh në vendet e pazhvilluara, ekzistojnë barriera midis popullatës së përgjithshme dhe qeverisë së tyre. Frika e stigmatizimit, e shoqëruar me vështirësitë në raportimin e krimeve për të filluar, mund të rezultojë në njerëzit që zgjedhin të mos kërkojnë ndihmë.

Për të përmbledhur çështjen, kur abuzimi ndodh brenda një mjedisi familjar, anëtarët e komunitetit janë më pak të gatshëm të raportojnë problemet, duke e bërë të vështirë për shtetin të ndërhyjë.

Ligji 2014 e bën të detyrueshme të raportohet abuzimi

Meenakshi Ganguly, udhëheqës i “Human Rights Watch” në Azinë jugore, ishte veçanërisht i zëshëm në këtë temë.

Ai kërkoi një sistem në të cilin u theksua më shumë vëmendja në monitorimin e vendeve publike ku fëmijët shpesh iu nënshtruan abuzimit. Megjithatë, është shumë më e vështirë të jesh në krye të gjërave kur abuzimi po ndodh prapa dyerve të mbyllura në shtëpi.

Një gjë është e sigurt; shoqëritë duhet të fillojnë ta trajtojnë problemin me ashpërsinë që e meriton kaq qartë. Ndërhyrja, kur ata shohin diçka nuk është e drejtë, nuk duhet të jetë një zgjedhje. Duhet të jetë një detyrim.

Për fat të mirë, një shpirt i guximshëm u ngrit për Abidhekun para se të ishte tepër vonë. Nga ana tjetër, nëse shoqëria e tij po punonte siç duhet, djali i pafajshëm mund të ishte kursyer disa vite abuzimi dhe uria. /Lajmi.net/